Met een muzikale reis door Europa pakte het AMK zaterdag  6 juni 2015 flink uit in “De Bron” aan het Vogelplein. De zaal was uitverkocht maar stoelen werden bijgeplaatst om meer belangstellenden te kunnen laten plaatsnemen.

De muzikale reis begon met het aantreden van het koor dat daadwerkelijk koffers meesleepte waaruit een boeiende en gevarieerde muzikale ervaring voor het publiek tevoorschijn kwam.

De eerste plaats van aankomst was Noorwegen met Landkjenning van Edvard Grieg dat een overdonderende binnenkomer was. Bij thuiskomst in Nederland zong het AMK Zing, vecht, huil, bid, lach, werk  van Ramses Shaffy. Bij dit laatste stuk, liet het publieke zich gemakkelijk verleiden om het refrein mee te zingen waardoor het een spetterende slotakkoord was van deze avond.

Tijdens de reis zong de voortreffelijke sopraan Hesther Oor samen met het koor werken van o.a. Mozart en Gounod. Martin Lorijn leverde als vaste begeleider van het Amersfoorts Mannenkoor weer toetszeker de pianomuziek.

Na afloop zei dirigent Paul Michèl Tijssen: “Het AMK is al jaren een prima koor, maar dat vanavond het publiek bij nummers als Erès Tu en de Anthem uit Chess juichend applaudisseerde is toch wel een unieke ervaring. Wat een mooie avond, dit zouden we eigenlijk nog een keer moeten doen!”

Voor wie moeite heeft met die Italiaanse termen in de partituur is deze kaart een uitkomst. Claude-Henri Saunier bracht hem uit bij Editions Cartes ‘Art onder de naam ‘Maestro’. Dat kon ook moeilijk anders.

Het was een lange stoet die Rinus Meester begeleidde naar zijn laatste rustplaats op begraafplaats Rusthof. In Rinus verloor het AMK een markant en toegewijd lid.

Rinus was ruim 58 jaar lid van het koor, waarvan hij 39 jaar in het bestuur zat. Dat doet niemand hem na. Dankzij zijn nauwgezet bijgehouden archief met notitieboekjes en ordners fungeerde Rinus informeel als het geheugen van het AMK.

Bekend waren zijn woede-uitbarstingen, waarvan meer ervaren AMK-leden wel wisten dat ze (goed) gespeeld waren. Als Rinus dreigde dat hij naar huis ging, dat wist je dat hij het naar zijn zin had.

De plechtigheid op vrijdag 27 februari had, conform de wensen van onze nestor, een sober karakter. Geen toespraken en bloemen. Alleen koffie, een broodje en een groot gezelschap dat deelde in de dankdienst die hij voor ogen had. In zijn rouwadvertentie had hij een eigen uitspraak op laten nemen: ‘Wees niet verdrietig, dat ben ik ook niet.’ Goed dan. Maar dat we hem zullen missen op het koor is wel zeker.

Foto’s: John van Halderen