Een dansende kaketoe zette neurowetenschapper Aniruddh Patel aan het denken. Het kon geen toeval zijn dat juist een vogel met een vermaard taalgevoel ook gevoelig is voor muziek. Na veel onderzoek concludeert de wetenschapper dat zang, ritmegevoel, dans en spraak in hetzelfde deel van de hersenen zitten. Alleen dieren die taal kunnen leren, kunnen in de maat meeklappen. Mexicaanse onderzoekers hebben dat ook met chimps geprobeerd, maar dat bleef ook na een jaar intensieve training een zielige vertoning.

Bij een mannenkoor gaat dat precies ondersom. De koorleden kunnen praten en zingen, maar ritmisch meebewegen, ho maar. Mogelijk zitten de genen in de weg, maar volgens Patel kan het een swingende boel worden.

+